به مناسبت چهارده اسفند، سالروز تأسیس «خانه کتابدار کودک و نوجوان و ترویج خواندن»
پانزده سال پیش از این، در چهاردهم اسفند ۱۳۸۳،«خانه کتابدار کودک و نوجوان و ترویج خواندن» با پشتوانه فکری بزرگانی چون «توران میرهادی»،«نوش آفرین انصاری»،«ثریا قزل ایاغ»و به همت دغدغه مندانی چون «ملیحه پیشداد محمدی» و «ایوب موحدی پور»، در دل پایتخت تأسیس شد تا بخشی از فعالیت‌های شورای کتاب کودک را با سازمان دهی کتابداران شورایی و فعالیت‌های ترویجی متنوع به سامان برد.
«خانه کتابدار» در طول پانزده سال اخیر، با کارنامه‌ای درخشان در عرصه کتاب خوانی و مطالعه کودکان در دوردست‌ترین مناطق کشور، نقش آفرین بوده است. این کارنامه را می‌توان حاصل دو نوع ارزش «اکتسابی» و «ذاتی» حاکم بر این نهاد دانست. اولی حاصل تلاش دست اندرکاران و اعضا این نهاد در سپهر زمان است. اما دومی، از روز نخست همراه «خانه کتابدار» بوده است. اولی مربوط به کارنامه عملی این نهاد در قالب فعالیت‌های جانبی و متنوع است و دومی ریشه در نگاه بانیان این نهاد به مقولاتی چون کودک، مطالعه و فرهنگ دارد.
شاید بسیاری از کسانی که دست در دست فرزندان خود به ساختمانی با آجرهای قرمزرنگ در یکی از محلات قدیمی و اصیل پایتخت-منیریه-
رفت و آمد می‌کنند، ندانند که این ساختمان نمادی از ارزش ذاتی «خانه کتابدار کودک و نوجوان» است. ساختمانی که ملک پدری بوده، اما با تصمیم زوج دغدغه مند شورایی-«ملیحه پیشداد محمدی» و «ایوب موحدی پور»-وقف فعالیت فرهنگی برای کودکان می‌شود.
شاید تعبیر «ایوب موحدی پور»-بنیان گذار خانه کتابدار-رساتر از هر توضیحی باشد که:«هر کس دنبال آب روانی است که تشنگی‌اش را با آن رفع کند. کسی دنبال پیدا کردن آب و آوردن آن به سطح زمین برای سیراب کردن دیگران نیست»(ارج نامه علم عاشقی-به مناسبت پنجاه سال فعالیت فرهنگی شورای کتاب کودک-به کوشش شهرام اقبال زاده-صفحه ۱۲۳)
ارزش ذاتی «خانه کتابدار» ریشه در همین نگاه دارد. نگاهی که منجر به تأسیس خانه کتابدار در «روز نیکوکاری» می‌شود. با چنین زاویه نگاهی، ساختمان آجری رنگ «خانه کتابدار»،ساختمانی بدون سقف است. چرا که برای ارزش‌های اکتسابی و ذاتی آن حد یقفی قابل تصور نیست. نه فعالیت‌های متنوع و پربار آن را پایانی است و نه نگاه حاکم بر آن از ماه پایین‌تر می‌آید.
چراغ «خانه» روشن باد.
