در زبان‌شناسی اصطلاحی وجود دارد که به آن «همنشینی» یا «باهم‌آیی» می‌گویند. باهم‌آیی یعنی هر واژه در بافت و متن جدید، معنای جدیدی پیدا می‌کند. یعنی که معنی هر واژه به کمک واژه‌هایی که کنارش می‌نشینند، مشخص می‌شود. یعنی که هر واژه می‌تواند صدها و هزاران معنی تازه پیدا کند وقتی کنار واژه‌های دیگر می‌نشیند؛ مثل همین «ده‌سالگی».
وقتی «ده‌سالگی» کنار واژه «کتابک» می‌نشیند؛ معنی‌اش فوت کردن شمع نُه سالگی نیست؛ معنی‌اش درختی است که ده سال است در خاکِ فرهنگ و کتاب ایران، ریشه دوانده و قرار است ده‌ها سال دیگر هی شاخه و هی بار بدهد.
و «ده‌سالگی کتابک» را باید با واژه دغدغه، با تلاش برای پرورش خلاقیت کودکان، با ده سال دست بچه‌ها را گرفتن و دویدن در سرزمین کلمه‌ها و کتاب‌ها و خیال‌ها معنا کرد.
«ده‌سالگی کتابک» را باید با همان‌ها که کنارش می‌نشینند، معنا کرد؛ با کودکان و با کتاب‌ها.
