۱۲ اردیبهشت‌ماه، روز مهلم، گرامی باد!
متنی از کتاب روشنگران تاریکی، خودنوشت‌های جبار باغچه‌بان و صفیه میربابایی:
«آن چه کرده‌ام و می‌کنم برای ادای این همه دِینی است که به گردن دارم. اگر هزاران سال زندگی کنم و شب و روز زحمت بکشم، هرگز ممکن نیست دِین یک ساعت از آسایش خود را ادا کرده باشم.
«به این سبب بود که حرفه آموزگاری را برای خود برگزیدم تا به گونه ای ادای دین کرده باشم و اکنون به این باور ژرف رسیده ام که آموزگار باید بی اجر و منت کار کند. البته بسیاری با این دیدگاه من موافق نیستند، و خود نیز باید اعتراف کنم که در شرایط موجود، انتظار چنین چیزی از آموزگاران، انتظاری نابجاست. ولی مطمئن هستم که روزی خواهد رسید که این آرزوی به ظاهر محال، ممکن خواهد شد. من خود تا آن جا که توانسته‌ام به این راه رفته‌ام و خواهم رفت.
«من تا امروز هرگز در اندیشة مال اندوزی در این راه نبوده‌ام، و با این که در دنیا مالک هیچ ملکی نبوده‌ام، تمام دنیا را از آنِ خود می‌دانم. اطمینان دارم که به هرجا بروم هیچ دری به روی من بسته نیست. اگر در زندگی توانسته‌ام احترام همنوعان خود را به دست آورم، به این سبب بوده است که مردم مرا یک بدهکار خوش حساب دانسته‌اند که همیشه ادای دین را وظیفة خود دانسته ام و در این راه زحمت کشیده ام. از این رو گرچه به ظاهر ندار و بی‌چیز هستم، ولی در باطن خود را بی‌نهایت غنی و بی نیاز می‌‌شناسم.»
