نسل ما آرام‌آرام خداحافظی می‌کند و به دیار باقی می‌رود.
مرتضی زربخت، حسن مرندی، صابری فومنی، شاملو، اخوان ثالث، بیرشک و ...
و حال خانم مافی، معصومه سهراب
ما که بودیم و چه کردیم؟
ما فرزندان انقلابیون مشروطیت و آغازگران سازندگی ایران بودیم.
این نسل ماست.
نامش را گذاشته‌ام نسل خدمت بی‌شائبه، بدون انتظار. نسلی که عاشقانه ایران و ایرانی را دوست دارد و پایداری و کار فرهنگی را از مردمش آموخته است.
این نسل را دوست داریم؟
چگونه دوست داشتن؟
اگر واقعاً دوست داریم یک‌بار دیگر مرحله‌ای از تاریخ کشورمان را مرور کنیم، ببینیم، بسنجیم و تغییر جهت‌ها را درک کنیم و در جهت آرمان‌های نسلی که دوست داریم قدم برداریم.
موفقیت فردی را به موفقیت جمعی تبدیل کنیم.
فرهنگ خودی را درست بشناسیم و ارزش جهانی آن را درست درک کنیم.
به‌جای من، ما را بگذاریم.
آنچه را که در کار و تلاش عزیزان ما ساخته‌اند حفظ کنیم و پیش ببریم.
نگرش عمیق جمعی را جایگزین نگرش سطحی و مادی کنیم.
