جیمز ماتیو بری رمان نویس و درام نویس اسکاتلندی بیشتر به سبب شاهکارش «پیتر پن، پسری که نمی خواست بزرگ شود» شهرت دارد.
جیمز ماتیو بری در سال ۱۸۶۰ در فورشایر به دنیا آمد. فرزند دیوید بری بافنده و مارگارت اوگلوی (Margaret Ogilvy) دختر یک سنگ تراش بود.
مرگ برادر بزرگترش دیوید، هنگامی که جیمز فقط شش سال داشت تأثیر چشمگیری در زندگی جیمز گذاشت. مادرش هرگز از غم مرگ پسرش رهایی نیافت. جیمز که تصور می‌کرد دیوید پسر مورد علاقهٔ مادرش است کوشش می‌کرد جای او را در قلب مادرش بگیرد. تأثیر روانی رابطهٔ جیمز با مادرش و نیازش به پذیرش از سوی مادر، در زندگینامهٔ مادرش که او در سال ۱۸۹۶ منتشرکرد، دیده می‌شود. شاید به این سبب کشف هویت زنانه از مشخصه‌های آثار اوست و طردشدگی و جاودانگی از درونمایه‌های همیشگی نوشته‌هایش.
بری آرزو داشت که نویسنده شود ولی به اصرار والدینش دانشگاه رفت و در آنجا با تئاتر آشنا شد. تئاتر اندیشه‌های روشنفکرانهٔ او را شکوفا کرد. در ۱۸۹۴ بری با مری انسل هنرپیشه ازدواج کرد، اما این ازدواج دیری نپایید. در طول این سال‌ها بود که او قصه‌های «پیتر پن» را برای خوشنود ساختن فرزندان دوستش، لیوین دیویس نوشت.
«پیتر پن» نخست به شکل یک داستان دنباله‌دار در آمریکا به چاپ رسید و سپس در ۱۹۰۱ در لندن در یک جلد منتشر شد. مشهورترین و ماندگارترین اثر بری «پیتر پن یا پسری که نمی‌خواست بزرگ شود» در ۲۷ دسامبر ۱۹۰۴ برای اولین بار به روی صحنه رفت.
از آن هنگام این نمایشنامه بارها اجرا شده است. در ۱۹۱۱ بری داستان آن را گسترش داد و آن را «پیتر و وند» نام نهاد و با همکاری دیگران برای فیلم و نمایش موزیکال آماده کرد. این اثر به ظاهر زنگ تفریحی برای کودکان ولی در واقع نمایشنامه‌ای است برای بزرگسالان. در ۱۹۲۹ بری حق تآلیف «پیتر پن» را به بیمارستان کودکان در لندن واگذار کرد. او اجراهایی را که از نظر درآمد ناموفق بودند پشتیبانی مالی می‌کرد و در سال‌های ۱۹۰۹ و ۱۹۱۱ با دیگر نمایشنامه نویسان به مبارزه با سانسور در تئاتر برخواست. سال‌های ۱۹۰۲-۱۹۲۱ موفقیت آمیزترین سال‌ها برای او بود. دراین سال‌ها جیمز ماتیو بری نزدیک به ده نمایشنامه که از نظر اقتصادی پرسود بودند، پدید آورد. او به لقب بارونت در ۱۹۱۳ ملقب شد و در ۱۹۲۲ نشان مریت را دریافت کرد.
جیمز ماتیو بری در ۱۹ جون ۱۹۳۷ در اثر بیماری سل در گذشت و در زادگاهش به خاک سپرده شد. او تمام دارایی خود به جز آنچه را که پیشتر به بیمارستان سپرده بود، به دفتردار خود سینتیاآسکوایت بخشید. سازمان ملی اسکاتلند خانهٔ پدری‌اش در خیابان بریکین را به عنوان موزه سرپرستی می‌کند.