بلو، پسر نوجوانی است که پدرش را از دست داده است و با مادر و خواهرش، جس زندگی می کند. او بنا به تشخیص خانم مشاور مدرسه قادر است افکار و احساسات خود را به زیبایی به قلم بکشد و بدین گونه دردهایش را بیان کند. او هم چنین می کند، اما پس از مدتی به نظرش کار احمقانه ای می آید. آن ها را پاره می کند و سعی می کند همه ی احساسات خود را در قالب داستانی به نام «وحشی» بنویسد. این داستان پر است از غلط های املایی، اما بلو معتقد است به علت آن است که کوچک است و سنی ندارد.
بلو، یکی از شخصیت های داستانش می شود. انگار که «وحشی» که شخصیت اصلی داستان اش است، خود اوست که جان گرفته است.
هاپر، پسر شروری است که بلو را آزار می دهد. بلو حس خوبی نسبت به او ندارد. از او و بوی آزار دهنده ی بدنش که ناشی از رفتار اوست، بدش می آید. بلو در دنیای واقعی قادر به مقابله با هاپر نیست، اما به وسیله ی وحشی درونش که همان وحشی و شخصیت داستانش است بر هاپر و شرارت اوغلبه می کند.
دیوید آلموند که یکی از قدرتمند ترین داستان نویسان ژانر رئالیسم جادویی است، این بار، در داستان «وحشی» از شگرد داستان در داستان بهره می برد و قدرت هنر و ادبیات را نشان می دهد. او این کتاب تقدیم به آن هایی تقدیم کرده است که وحشی درون خود را کشف کرده اند.
«وحشی» با موضوع های شرارت، کسب آرامش به وسیله نوشتن داستان، قدرت شفا بخشی کلمات و قلدری، در دنیای واقعی و دنیای داستان روی می دهد. اما این دو فضای داستانی در هم تنیده اند و جدا از هم نیستند. اثرات عملکرد وحشی در دنیای واقعی موجودیت پیدا می کند. بلو در درون داستان وحشی حضور دارد و وحشی هم در زندگی او.
شخصیت وحشی در داستانی که بلو می نویسد، شخصیت خاصی است. از یکی بود یکی نبود و پایان خوش داستان ها خوشش نمی آید، اما در پایان او تحت تاثیر رفتار و خلق و خوی خوب دیگران، به ویژه خواهر بلو و بوی خوش بدنش، خودش داستانی نوشته که پایان خوشی دارد و این تحول، قابل تامل است.
زمانی که بلو داستان می نویسد و شخصیت داستانش را وحشی می کند و به او شکل واقعی می دهد، می تواند بر شرارت هاپر غلبه کند و این نکته ی بسیار جالب داستان و درونمایه ی تکان دهنده آن است؛ قدرت ادبیات......
از این ها مهم تر قدرت تصویرگر کتاب است که خلق و خوی وحشی را کاملا می نمایاند. زمانی که بلو وحشی را نقاشی می کند، انگار او را با نقاشی هایش می نویسد.
داستان «وحشی» داستانی است تاثیر گذار در باره ی خانواده که به شیوه ی هوشمندانه ای نشان می دهد، چه طور زخم ها التیام می یابند و رنج ها عمر زیادی ندارند و رنگ می بازند.
