شعر اندام‌های نارس از اسدالله شعبانی

در آوار بی‌هودگی

انبوهی مرگ را

بر اندام‌­های نارس می‌گیریم و

انتظاری بلند

خورشید را فرو می‌ریزد.

در تالاب

غوک‌ها صدا در صدا می‌اندازند و سکوت،

تنهایی ماست

به خلوت يک ستاره