تا نور بینایی
جان را فروزد در چراغ چشم،
تا آفتاب از آسمان مهر
گل برمی‌افشاند به باغ چشم،
من دیدن هر چیز را
در هر جای این جهان بیکرانه
دوست می‌دارم.
این زندگی این است،
باید بکوشم در تماشایش،
با هر چه دارد، هر چه می‌بخشد،
خوب و بدش را، زشت و زیبایش،
با قطره‌های شادی و
دریای غم‌هایش، همیشه، شادمانه
دوست می‌دارم.
ديدگاه شما