یوتا باوئر در سال ۱۹۵۵ چشم به جهان گشود. پس از ده سال نه چندان لذت بخش در دبستان، برای آموختن طراحی و دیزاین به هنرستان هامبورگ می‌رود. پس از آن در حالی که منتظر بود برای ادامه تحصیل در جایی پذیرفته شود، به عنوان کمک پرستار در خانه افرادی که توان‌یاب جسمی بودند آغاز به کار کرد. سپس از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۱ در کالج هنر هامبورگ در رشته تصویرسازی سرگرم تحصیل شد.
در کتابک بخوانید: سخنرانی یوتا باوئر هنگام دریافت جایزه هانس کریستین آندرسن ۲۰۱۰
یوتا باوئر در سال ۲۰۱۰ موفق به دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن می‌شود، چرا که داستان‌ها و تصویرگری‌های باوئر سرشار از زندگی هستند. رویکرد او در آثارش همواره صادقانه، شوخ‌طبعانه، صمیمی و خوش‌بینانه بوده است. هم چنین او به گونه‌ای غیر کلیشه‌ای و فروتنانه چهره واقعی زندگی و پستی و بلندی‌های آن را به نمایش می‌گذارد. کتاب‌های تصویری باوئر به مخاطبان حس اعتماد، عشق و امنیت منتقل می‌کنند. در آثار او همواره نوری از امید وجود دارد. به باور باوئر دادن امید وظیفه اصلی ادبیات کودک است.
یوتا باوئر در پشتیبانی از برنامه «با من بخوان» حق چاپ شماری از آثارش هم چون مجموعه کتاب‌های «اما» را به این برنامه بخشیده است. مجموعه داستان‌های «اما می‌خندد» «اما گریه می‌کند»، «اما می‌خورد»، «یک روز با اما»، «اِما در گردش»، «اِما در باغ‌وحش» و دو کتاب تصویری دیگر «فرشته پدربزرگ» و «یپه در راه» از جمله آثار اوست که انتشارات موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان (تاک) در ایران منتشر کرده است.
در کتابک بخوانید: یوتا باوئر: تصویرگرِ انسان‌گرا، شاعرِ خط‌های ساده- بخش نخست
