شب چراغ از لب بام دنیا
تابد آرام بر آب دریا
گاه چون سایه به خاکستر ابر
گاه روشن به دل آبی‌ها
سیم پاشیده به دریا مهتاب
ماه خوابیده به هر موج و حباب
قایقی ساخته گهواره بر آب
سرنشینان همه در عالم خواب
می‌کشد موج به ساحل‌ها سر
رفته قایق به تماشای سحر
می‌پرد خواب چو پروانه ز چشم
کرده بیداری بر دیده گذر
مه به پایان ره خویش رسید
دل به دریا زد و مهتاب پرید
نور بر خاور تاریک دمید
تا شب تیره شود صبح سپید
قایق شود روانه
بر روی رودخانه
کشتی سفر کند در
دریای بی کرانه
آن ابر در برابر
آن پنبه شناور
در آسمان آبی
زیباتر است و بهتر
پل‌ها بود خمیده
بر رودها کشیده
راه از دو ساحل رود
آنجا به هم رسیده
رنگین کمان که پل وار
راهی کند پدیدار
از آب و خاک تا ابر
زیباتر است بسیار
ز شستم در هوا تیری شد آزاد
ندانستم کجا بر خاک افتاد
پرید آنگونه تیز تیز رفتار
که پنهان شد ز چشم و رفت بر باد
نوایی در هوا خواندم به جایی
زبان حال دل اندر هوایی
ندیدم من چه شد هرگز ندیده
کسی با چشم خود سیر نوایی
گذشت از این زمان‌ها تا گذاری
فتاد از من به جایی روزگاری
ای استاد آهنگر
تو هستی از من خوش‌تر
چکش داری پنج شش تا
هی می‌کوبی با آن‌ها
ته ته تک ته ته تک تک تک تک
دو و سه دو و سه یک یک یک
*
اما من که پرکارم
تنها یک چکش دارم
هی می‌کوبم دام دام دام
روی دستم روی پام
آخ شستم آخ انگشتام
فرزند ، گل اميد مادر
آن مادر از فرشته بهتر
از هر نگهش درست پيداست
از من به دلش چه آرزوهاست
خواهد همه چيز خوب عالم
باشد همه بهر من فراهم
خواهد که بيفتم از همه پيش
بهتر شوم از غريبه و خويش
خواهد که تمام روز هر سال
باشم سرحال و شاد و خوشحال
مردم همه کار من پسندند
با مهر به من زنند لبخند
دلت می خواد بدونی
که پشت پلکام چیه؟
یک عالمه ستاره
من یه پرنده هستم
با پروبال خسته
پرنده خسته ای که تو قفس نشسته
چوپونه کجاست؟
تو صحراست
مواظب گله هاست
گله باید چرا کنه
