ارغوان باز چمن را آراست

گل فرو ریخت بر هر سو چپ و راست

باز پیراهم گلگون پوشید

در ره باد بهاری برخاست

آتشی داشت نهان سینه باغ

با دلی سوخته داغی بر داغ؟

خرمنی گشته به پا از گل سرخ؟

یا چمن باز برافروخت چراغ؟

گنبدی ساخته گلشن ز عقیق

یا ز مرجان زده یک آلاچیق

یا که برقی به چمن جسته ز شوق

زان به گلزار بپا گشته حریق

گشته دریای زبر جد بستان

ازغوان کشتی یاقوت بران

سبزه جنبان شده درهم چون موج

می‌خزد باد چو ماهی در آن

ازغوان بود گل پیشاهنگ

نتوانست کند باز درنگ

کوه را ابر تیره پوشیده

زیر خود پهن کرده فرش سپید

آسمان پنبه پوش گردیده

خفته در پنبه پاره‌ها خورشید

شب رخ باغ شسته با باران

باد بر سبزه‌ها زده شانه

گشته از بوی نم هوا خوشبو

بسته شبنم به برگ‌ها دانه

در آن کبود گنبد

هر چیز هست زیبا

در پرده‌های زیباش

بسیار دیدنی‌هاست

شب‌های پرستاره

تاقی است پر ز تصویر

بزغاله، گاو، ماهی

خرچنگ و عقرب و شیر

یک خرس کوچک آن سوش

خرس بزرگ پهلوش

یک جای آن دو پیکر

جای دگر ترازوش

یک گله ابر گاهی

آید به دشت آبیش

گویی که باغ وحشی

آید ز دورها پیش

یک اسب سرکش آن ور

گرگ و نهنگ این سر

فیل و پلنگ و آهو

خرگوش و اسب و استر

دنیا چه خنده دار است

باشد عجیب هر جاش

هم این جهان پایین

هم آسمان بالاش

شب چراغ از لب بام دنیا

تابد آرام بر آب دریا

گاه چون سایه به خاکستر ابر

گاه روشن به دل آبی‌ها

سیم پاشیده به دریا مهتاب

ماه خوابیده به هر موج و حباب

قایقی ساخته گهواره بر آب

سرنشینان همه در عالم خواب

می‌کشد موج به ساحل‌ها سر

رفته قایق به تماشای سحر

می‌پرد خواب چو پروانه ز چشم

کرده بیداری بر دیده گذر

مه به پایان ره خویش رسید

دل به دریا زد و مهتاب پرید

نور بر خاور تاریک دمید

تا شب تیره شود صبح سپید

قایق شود روانه

بر روی رودخانه

کشتی سفر کند در

دریای بی کرانه

آن ابر در برابر

آن پنبه شناور

در آسمان آبی

زیباتر است و بهتر

پل‌ها بود خمیده

بر رودها کشیده

راه از دو ساحل رود

آنجا به هم رسیده

رنگین کمان که پل وار

راهی کند پدیدار

از آب و خاک تا ابر

زیباتر است بسیار

ز شستم در هوا تیری شد آزاد

ندانستم کجا بر خاک افتاد

پرید آنگونه تیز تیز رفتار

که پنهان شد ز چشم و رفت بر باد

نوایی در هوا خواندم به جایی

زبان حال دل اندر هوایی

ندیدم من چه شد هرگز ندیده

کسی با چشم خود سیر نوایی

گذشت از این زمان‌ها تا گذاری

فتاد از من به جایی روزگاری

ای استاد آهنگر

تو هستی از من خوش‌تر

چکش داری پنج شش تا

هی می‌کوبی با آن‌ها

ته ته تک ته ته تک تک تک تک

دو و سه دو و سه یک یک یک

*

اما من که پرکارم

تنها یک چکش دارم

هی می‌کوبم دام دام دام

روی دستم روی پام

آخ شستم آخ انگشتام

فرزند ، گل اميد مادر

آن مادر از فرشته بهتر

از هر نگهش درست پيداست

از من به دلش چه آرزوهاست

خواهد همه چيز خوب عالم

باشد همه بهر من فراهم

خواهد که بيفتم از همه پيش

بهتر شوم از غريبه و خويش

خواهد که تمام روز هر سال

باشم سرحال و شاد و خوشحال

مردم همه کار من پسندند

با مهر به من زنند لبخند

دلت می خواد بدونی

که پشت پلکام چیه؟

یک عالمه ستاره

من یه پرنده هستم

با پروبال خسته

پرنده خسته ای که تو قفس نشسته